Fun fact: ik ben dol op pretparken. Maar als het op mijn dagelijkse routine aankomt, ben ik niet zo’n thrillseeker. Ik koop keer op keer dezelfde tandpasta, zet mijn fiets altijd in rij 23 van de fietsenstalling, en ik heb een hekel aan playlists omdat ik altijd albums luister, van begin tot eind. Mijn buurmannen zeiden laatst dat ze de wekker kunnen zetten op mijn koffiemomenten. Elke middag om drie uur horen ze het gegrom van mijn espressomachine. 

Laten we zeggen dat ik een vrij koersvast leven leid. In alle bescheidenheid past dat volgens mij bij Charge: in het woelige water van de politiek houden wij vast aan ons langetermijnperspectief. Tuurlijk, in campagnetijd doen ook wij er een schepje bovenop qua externe communicatie, maar in de kern gaan onze projecten door alsof er geen verkiezingen zijn.

Maar toch schuurt er iets.

Want ons thema democratische vernieuwing draait juist om het doorbreken van gewoonten en routines. Bij participatie-initiatieven wordt weleens geklaagd dat burgers pas het woord krijgen als de spannende besluitvorming achter de rug is. “Deze windmolens komen in uw achtertuin; wilt u meepraten over hoe we dat precies gaan aanpakken?” 

Het is dapperder om mensen mee te nemen vanaf het begin, en er vertrouwen in te hebben dat mensen samen met oplossingen durven te komen. Te geloven dat ook tegenstanders van de windmolens het verdienen om gehoord te worden en ze te betrekken in de complexiteit van de besluitvorming. 

Bij ons eigen onderzoek wringt dezelfde schoen. Wij werken nu aan een Charge-onderzoeksmenu met uitgangspunten over hoe wij ons onderzoek willen doen. Deels om te voorkomen dat we vanuit de beruchte “ivoren toren” theoretische uitgangspunten de praktijk in slingeren. Durven we het echt aan om nieuwe perspectieven mee te nemen? Niet alleen als commentaar op de uitkomsten, maar al bij het bedenken van de onderzoeksvraag? Gaan we in gesprek met de probleemeigenaren van de zaken waarover we schrijven, en stappen we uit onze hoogopgeleide bubbel om ook het perspectief dat misschien niet automatisch op zijn plaats klikt te overwegen? Te weinig nog, denk ik.

Ons onderzoeksmenu wordt geen keurig driegangenmenu, maar een gevarieerd buffet waar onverwachte smaken botsen, schuren en samen iets nieuws vormen. Soms zal het resultaat vies zijn, maar daar komen we pas achter door te koken en te proeven. En wie weet welke combinaties we nog ontdekken.

Voorspelbaarheid is fijn, maar het is een luxe die ook ten koste van echte verandering kan gaan. Misschien dus toch tijd om iets nieuws te doen, want op Volt stemde ik al.